دردی  عظیم دردی ست

 با  خویشتن  نشستن

 در خویشتن  شکستن

وقتی  به کوچه باغ

 می برد بوی  دلکش  ریحان  را

 بر بالهای  خسته  خود باد

 گویی  که  بوی  زلف  تو  می داد

وقتی  که   گام  سحر  ربای  تو

  وز پله های  وهم  سحرگاهی

  گرم  فرار بود

 در چشمهای  من

  ابر بهار بود

  برگرد

 در این  غروب  سخت  پر از درد

 محبوب  من به بدرقه  من

 برگرد

 هرگز  دوباره  بازنخواهی گشت

 و من  تمام  شب

  این  کوچه باغ  دهکده را

  با گامهای  خسته  طوافی  دوباره خواهم کرد

 و شکوه تو را

  تا صبح

 تا  طلوع  سحر  با  ستاره  خواهم  کرد  

  وقتی  سکوت  دهکده را

 برگشت  گله های  هیاهوگر

 آشفته می کند

  وقتی   که  روی  کوه

 خورشید

 چون جام  پر شراب

 فروی میریزد

 و  باد  این اسب

 اسب  سرکش  ناشاد

 آشفته  یال و  سم  به زمین  کوبان

 در کوچه  باغ  دهکده می پیچد

 یاد  از تو  می کنم

 آیا  دوباره  بازنخواهی  گشت ؟

 بیهوده  انتظار  تو  را دارم

 دانم  دگر  تو  بازنخواهی  گشت

 هر چند  اینجا  بهشت  شاد  خدایان است

 بی تو  برای من

  این سرزمین  غم زده  زندان  است

 در هر غروب 

در امتداد  شب

 من، هستیم  و تمامت  تنهایی

  با خویشتن  نشستن

  در خویشتن  شکستن

این  راز  سر  به مهر

 تا کی  درون  سینه  نهفتن

 گفتن

بی  هیچ   باک  و دلهره  گفتن  

یاری  کن

مرا  به  گفتن  این راز  بازیاری کن

ای  روی  تو  به  تیره  شبان  آفتاب روز

 می خواهمت  هنوز

 می خواهمت هنوز