وارونگی

به ابرها نگاهی دوباره انداز ...

به کوه، درخت،‌راه،‌سنگ ...

به تمام اعجازهایی که تورا با خود به اوج می رسانند ...

و تو عجول در فراز و فرود ... و تنها درد است که برجای می ماند ...

بر پاهایی خسته، بر جسمی نیمه تمام، بر روحی وصله دار ... 

... و آنگاه که باد با گیسوان معطر درختان شاد و مست درآمیخته بود ، همچون حبابی تو خالی بر فراز توهم تلقینی خود، تعلیق را تجربه می کردم و به گرمای دستانی دل خوش بودم که اصطکاک ساختگی آنها را مجبور به تزریق مهر به چشمان خمار خواب آلودم کرده بود ... 

با خاک درآمیختم، سنگ را نوازش کردم و به کلاغ مبهوتی لبخند زدم که شکارش را گم کرده بود و به آسمان خیره شده بود. 

به آب گل آلود روان عشق ورزیدم و گذشتنش را خیره ماندم، هم نفس گل های سپید بی بو شدم، تنه پر حشره درخت بی احساسی را گرم در آغوش فشردم ...

دردم را در گوش کوهستان سرد زمزمه کردم و انگاشتم که آرام شدم! گویی برای تمام مخلوقات نیز تعجب برانگیز است تنهایی در جمع بودن انسانی لبریز و پراحساس ... 

در جایی که در ذهن و باور مردمانش حتی لمس بی پروای طراوت پاک دلدادگی نیز جرمی نابخشودنی به حساب می آید و برای لبخند زدن هم مجوز صادر میکنند تنها باید عاشق سنگ و کلوخ و کلاغ و کثافت شد تا نکند دهانت به خار بدوزند و پایت به لجن بند کنند و زندگی و هرچه داری را به فاضلاب بسپارند ... 

در جایی که انسان را به دار ایمان می آویزند و از خدا سخن گفتن معنایی ندارد؛ شیطان هم به خدا پناه میبرد، حوا به باغ سیب، عشق به جدایی ... اینجا برای عاشق ماندن باید فارغ شد ... برای زنده ماندن باید هرروز مرگ را تجربه کرد ...