مرگ

برای تو مینویسم ... بعد از سالها و برای آخرین بار برایت مینویسم.

تویی که تباهی را برای زندگی ام، برای من معنی کردی. برای تو که سالهای بسیاری از زندگی ام را به فجیع ترین کارزار نابودگر بدل کردی. آری تو ... تو که از دنیای پلیدانی و نامت را به اشتباه از پاکی و صداقت برگرفته اند... تو که برایم مرده ای بیش نبودی ... نه، اصلا مرده ای هم نبودی و آتشی بنفش و خوش بو تو را برایم بر فروخت و خود را در زجر و سوز کابوست به جنون کشید و من برای اینکه نابودش نکنم، نابودم نکند به هزار ننگ و نیرنگ خاکستر نشینش کردم و بر باد زندگی اش دادم ... من برای او که معنی زندگی بود، دیگر آدم که هیچ، انسان هم نیستم! ...  همین شب هاست که بر لبان دیگری بوسه زند ... تو همیشه کابوس عزیزانم بوده ای و آنها را آزرده ای. نامت،‌ یادت و حتی نشانی دور از تو در زندگی ننگین من جان آنها را سخت به درد آورده است ...

برای تو مینویسم که مار گون از میان سنگلاخ زندگی سر برون آوردی و خنیای دیگری برآوردی و گفتی که "من دگرگون شدم، نیش نمیزنم، زهر بر جانت نمیریزم، تو را میان چنبره ام خرد نخواهم کرد و ..." و من نیک میدانستم که ذات هر کس همان است که بوده ... تو نه تنها دگرگون نشده ای، هفت رنگ تر و سیاست دار شده ای،‌ این بار از حماقت بر جان نمیزنی، هدفمند میزنی... هر چه باشی همان ماری که هر کس تو را نشناسد من تو را نیک میشناسم ... 

تو مرگی و نیستی، بی هوده نامت را بهار میگذاری،‌ تو خود زمستانی که همیشه در تابستان زندگی ام نازل میشود و تمام طراوت و گرمای زندگی ام را منجمد میکند و همچون بادی سوزناک میگریزد. شادم که دیگر این طوفان ها بر من اثری ندارد. من گرمای وجودم را از درونم میگیرم. 

شادم که دیگر چیزی نیست که میان ما میانجی باشد. حتی حلقه ای  از زنجیر پوسیده ای هم نیست که دیگر پیوند احمقانه مان را به یاد کسی آورد. دیگر نه عبایی پوسیده و دروغگویی وجود دارد که نا حق سپید از پاکی باشد و نه مترسک هایی مضحک که استناد مال خواری من شوند! 

راستی!  بیهوده میپنداشتی نوشته ای از اینجا مربوط به تو بوده است. با دلیل و مدرک و شاهد برایت اثبات میکنم که اشتباه برداشت کرده ای! نخواستم این را بگویمت چون طبیب پول پرست تو گفته بود به تو به چشم بیماری بنگرم که نیاز به کمک دارد! ولی دیگر حتی ترحمی هم برایت ندارم ... ببخشید! خدا من را هم شفا دهد ...

بدرود ...