تنگیدن

میدانم دلم برای تو تنگ نشده یا برای زمان با تو بودن ... زمان که خاکستر بی روح مات بر لحظات پرشورم میپاشد دیگر به این فکر نمی کند که این پیر جوان نما ذهنی دارد که به اندازه ی یک قبرستان و تمام مرده هایش در آن ثانیه ثانیه های از پیش چشمانش گذشته را نو و تازه پاس میدارد و هر کدام که بادی، نسیمی تکانش دهد گویی همان جا دارد اتفاق می افتد ... نمیدانم باید قدردانش باشم یا نفرین گویش ... این همه را از چه نگه داشتی ؟ زباله دانی شده برای خودش این یک تکه جا که بوی تعفنش تهوع روانی به دنبال دارد و اسهال ادبی ... کافی نیستی دیگر ؟ میخواهی باز هم ادامه دهی ام ؟ ... هر کسی از این  عجوزه ی پست بی حیا، این دنیا چیزی به بار برداشته، من هم سطل زباله ای گران و بی ارزش که تنها به درد چندش شدن نازک دلانی چون تو میخورد ... بیا ... مال تو ... هر چه خواستی بردار و برو ... فقط این بار به هر چه بی ایمانی به خدا مومن باش و بردار این توده ی خار دار را و دیگر از نقش راهم برو ... این همه جا ... مگر زباله دان اندیشه های من کاروان سرای کاه دان مجانی است که قافله ی سم کوبت را روز و شب بر آن میرانی و می آسایی؟ ... تو را به خیر و محمل ات بر ناقه خوش خرامان و سفرت دور باد ... باد ... باد ... باد ... هرچه آرزوست باد ِ تو باد ... اصلا باد هم مال تو باد.