دستان

چه زود از سرای رویایی و آزادی به سکوت خفتی !!! بگو که باز سکوتت انگار شنیدنی تر است ... نمیخندم ... لبخند میزنم بر تمام سراب هایت !! شوق دویدن را از اسب نمیتوان گرفت ... خار را هم از بیابان !! در رهایی لذتی موج میزند که در سکوت نیست ... رویا شیرین است و حقیقت تلخ ... رویا ابر گون است، هرچه دست دراز کنی چیزی نصیبت نمیشود ... حقیقت سنگین است، چنان بر جانت می افتد که هیچ نمیتوانی بکنی! حتی ناله ای ... حتی نفسی ... یادت بماند ... چه قول داده بودی ... خوش باشی ...